فاطمیون

#خواندنی | زیارت وداع

 روایت وداع امام رضا علیه‌السلام با پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله

 دو ماه آزگار بود که مأمون، پیوسته پیغام و پسغام می‌فرستاد تا امام رضا علیه‌السلام را به مرو بکشاند. خلیفه زیرکی بود. خوب می‌دانست ایل و تبار عباسی‌اش اگر تا همین‌جایش هم موفق شده‌اند حریف بنی‌امیه شوند و بر تخت خلافت بنشینند، با داعیه محبت آل علی بوده. می‌دانست او هم اگر بخواهد دوام بیاورد، باید دست کم پیش مردم تظاهر کند از دوست‌داران و محبین امام است. کدام محبت؟ با نامه‌ای که فرستاده بود، مشت نیت شومش را باز کرده بود. کدام نامه؟ همان که بعد دوماه مکاتبه، وقتی دید نمی‌تواند امام را راضی کند به خراسان بیاید، فرستادش. نامه نبود که! تهدیدنامه بود! اجبارنامه بود! به زبان بی‌زبانی گفته بود «یا زیر بار این دعوت اجباری می‌روی و از مدینه به مرو می‌آیی، یا می‌فرستم گردنت را بزنند».

 «رجاء ابن ضحاک»، فرستاده مخصوص مأمون، نامه‌به‌دست، آمده بود پی حضرت.
خبر هجرت اجباری امام در مدینه پیچیده بود. مأمون دنبال بهانه بود تا امام را از میان بردارد و با توطئه‌ها و فتنه‌هایش، شیعیان را آزار بدهد. سال‌ها بود مردم عادت کرده بودند امام را، تنها در قامت یک فقیه و عارف ببینند؛ نه بیشتر. امام رضا علیه‌السلام می‌خواست با این نگاه، مبارزه کند؛ حتی اگر راه مبارزه، از مسیر دشوار ولایت‌عهدی بگذرد. بازار کفر و شبهه هم داغ بود و در این بازار مکّاره، تنها ولی خدا بود که می‌توانست دین خدا را از گزند شبهات، حفظ کند. امام تا آن‌جا که می‌توانست، از سفر به مرو سر باز زده بود. حالا، حالا که ابن ضحاک با این پیغام صریح آمده بود، دیگر چاره‌ای نبود. پس با سینه‌ای سنگین، از خانه بیرون رفت؛ سمت آغوش جدش، مزار پیامبر. زیارت وداع.

 «محوّل» آن‌جا بود؛ محوّل سجستانی. دیده بود امام با اشک خودش را رسانده به مزار جدش. دیده بود این زیارت فرق داشته با همه زیارت‌های پیش از این. صدای گریه بلند و بی‌امان امام، اطراف مزار پیچیده. برخاسته، چندقدم رفته، بازگشته و دوباره مزار را در آغوش کشیده و اشک ریخته. رفته و برگشته. رفته و برگشته و هربار قبر پیامبر را در آغوش کشیده و گریه کرده. انگار امام می‌خواسته به همه اهل مدینه نشان بدهد پایش نمی‌کشد به این سفر برود. امام می‌خواسته کراهت و اندوهش از سفر مرو در یاد تاریخ بماند.
محوّل پیش رفته و به امام سلام و تهنیت گفته برای سفر پیش رو. امام جواب داده: «به دیدنم بیا! من از جوار جدّم می‌روم. در غربت از دنیا می‌روم و کنار قبر هارون دفن می‌شوم».
محاسن امام از گریه خیس بود وقتی از زیارت وداع با جدش، رسول خدا، برگشت.

 ابن ضحاک منتظر بود امام راهی شود. حضرت، اهل خانه را صدا زد و گفت: «به سفری می‌روم که در آن بازگشتی نیست. برایم گریه کنید. بلند گریه کنید که صدایتان را بشنوم». همین‌وقت بود که صدای ضجه همه‌ به آسمان رفت. فهمیدند حکمت درخواست امام را. می‌خواست این صدای گریه در گوش شهر، در گوش تاریخ، بپیچد تا همه بفهمند این سفری است که امام، به اجبار و اکراه می‌رود. اشک، سلاح ما بود.

امام، دست محمد، فرزندش را گرفت و او را با خودش برد به مسجدالنبی. «حسن بن علی وشاء» آن‌جا بود و دید بر آن‌ها چه گذشت. دید که امام، پسرش را به مزار پیامبر چسبانده و از خدا خواسته به برکت مزار مطهر جدش، حافظ و نگهدار فرزندش باشد. پسر در چهره پدر نگاه کرده و گفته: «به خدا قسم که به سوی خدا می‌روی».

 همه‌چیز نشان می‌داد که این سفر، سفر آخرت است، سفر بی‌بازگشت اجباری. دل‌ها مچاله بود در سینه. مرغ پرکنده بودند یاران امام. حضرت صدایشان زد. خواص هم بودند؛ آشنایان قابل اعتماد. امام از همه‌ برای فرزندش، محمد، بیعت گرفت و با شیعیانش عهد بست که با او مخالفت نکنند و حرفش را بپذیرند. گفت پس از او، این فرزندش امام مسلمین است؛ امام جواد علیه‌السلام.
بعد، راهی سفر مرو شد؛ آن هم نه از راه شیعه‌نشین، که از مسیری که مأمون طراحی کرده بود تا امام، کمترین ملاقات را با شیعیانش داشته باشد. غربت، آغاز شده بود.

 منابع:
منتهی الآمال، شیخ صدوق، ج 2، باب دهم
حکایت آفتاب، تألیف سید محمد نجفی یزدی، تهیه و تدوین اداره امور فرهنگی آستان قدس، نشر قدس رضوی.

نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار
 @Nojavan_khamenei

 تا همیشه مبارزه

✓ از مبارزه خسته نشو!
✓ نخواب چون دشمن همیشه بیدار است!
✓ چشم تیز داشته باش!
…
✓ مثل #امام_رضا علیه‌السلام باش!

 نو+جوان، انرژی امید ابتکار
 @Nojavan_Khamenei

#خواندنی | مبارزه همیشگی

از گسترش تشیع در ایران تا مبارزات امام رضا علیه‌السلام

 ورود تشیع و مکتب محبت و ارادت به اهل‌بیت به ایران، یک‌باره نبوده است بلکه به صورت تدریجی بوده و قرن‌ها طول کشید تا این مکتب در سراسر ایران رسوخ کند. وقتی مطالب تاریخ‌نگاران را می‌خوانیم، پذیرش اسلام از سوی ایرانیان با رضایت بوده است. هرچند در مناطقی مقاومت‌ها و درگیری‌هایی رخ داد، ولی درمجموع، سرعت و وسعت پذیرش اسلام در ایران، نشان از استقبال مردمان این سرزمین از توحید و معارف دین رسول‌الله (صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِه وسلم) داشت.

 بعدها به‌واسطه شرایطی که در سرزمین‌های اسلامی حاکم شد و به دلیل برسرکار آمدن دولت‌ها و خلفای غاصب و ظالم، ایران کم‌کم به پایگاه دوستداران و مریدان اهل‌بیت تبدیل شد. شاید برای شما نوجوانان جالب باشد که بدانید ورود تشیع به ایران، چند مرحله اصلی داشته است…

 برای خواندن متن کامل به سایت یا #نرم_افزار_موبایلی نو+جوان مراجعه کنید ?
https://nojavan.khamenei.ir/showContent?text&ctyu=18801

‌ محبت شدید پیامبر به فرزندان موجب سواستفاده‌ی آنها از بیت‌المال نمیشد

 رهبرانقلاب: پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم هر وقت میخواست سفر برود، آخرین کسى را که میدید فاطمه‌‏ى زهرا بود؛ از سفر هم که برمیگشت، اوّل به سراغ فاطمه‏‌ى زهرا مى‌‏آمد…
 امّا با همین عاطفه‏‌ى شدید به دخترش فاطمه زهرا میگوید اگر بشنوم که وسایل بیت‌‏المال را به امانت گرفته‌اى و وارد خانه کرده‌اى، تو را مثل دیگران مجازات خواهم کرد: اِنّى لَم اَغنى عَنکَ مِنَ الله شَیئاً؛ اى فاطمه، دخترم! در روز قیامت من به درد تو نمیخورم. با همین علاقه و محبّت شدید نسبت به فرزندانش، اگر بنا بود که یک عدلى به وسیله‌‏ى آنها به هم بخورد، یک حقّى پامال بشود، در مقابل آن مى‌‏ایستاد. 65/8/10

 @Khamenei_Reyhaneh

 پیامبر (ص) در راه مسجد درخواست بازی کودکان را قبول میکرد

 رهبرانقلاب: در زندگى خانوادگى و به عنوان یک پدر، این انسان بزرگ و مبارز و زجرکشیده‌‏ى در میدان‌هاى مبارزه، آن قدر مهربان و دل‌رحم و پُرعاطفه بود که انسان نظیر او را در انسان‌هاى معمولى باعاطفه هم کم مشاهده میکند.
پیغمبر اکرم در بیابان، در خیابان، در راهى میرفت به طرف مسجد، بچّه‌‏ها بازى میکردند، یکى از این بچّه‌‏ها به پیغمبر گفت یا رسول‌‏الله! تو حسن و حسین را روى دوش میگیرى، ما را هم روى دوش بگیر؛ پیغمبر گفت مانعى ندارد. بچّه‌‏ها را برداشت، یکى روى این دوش و یکى روى آن دوش، یک مقدارى در این کوچه راه رفت، بعد آنها را گذاشت زمین، دو نفر دیگر درخواست کردند که یا رسول‌‏الله! ما را هم باید دوش بگیرى! یکى‌یکى بچّه‏‌ها را پیغمبر بنا کرد دوش گرفتن.
وقت نماز داشت دیر میشد، حالا یا راهگذرى از آنجا عبور میکرد یا از مسجد بعضى‏‌ها آمدند که مثلاً بیایند دنبال پیغمبر، دیدند پیغمبر مشغول دوش کردن بچّه‏‌ها است، آن وقت بچّه‏‌ها را یک خرده‌‏اى تشر زدند و از دوش پیغمبر [پایین] کشیدند و پیغمبر آمدند مسجد. [این] رفتار پیغمبر با کودکان است. 65/8/10

 @Khamenei_Reyhaneh