فاطمیون

نقش ولایت پذیری در حادثه عاشورا

عاشورا را باید مکتبی بزرگ دانست که تمام تاریخ و همه انسانها به نوعی شاگرد آن هستند؛ درس‌هایی که در قالب این مکتب به نسل دیروز و امروز منتقل می‌شود، آنچنان وسیع و گسترده است که ابعاد مختلف زندگی بشر را در بر می‌گیرد، که به سادگی قابل تبیین نیست.

به عنوان نمونه، یکی از درس‌های بزرگ عاشورا که به مثابه دانشگاه انسان سازی است، درس ولایت پذیری است، چرا که کیفیت ولایت پذیری و ولایتمداری اصحاب امام حسین علیه السلام را که در هیچ دوره تاریخی نمی توان یافت. همچنان که ولایت گریزی بیشتر مردم دوران حضرت امام حسین (ع) نیز موضوعی مهم و قابل تامل است که از یکسو خیانت مستمر آنان به خاندان وحی، لکه ننگی بر دامان جامعه اسلامی بود.

از سوی دیگر عبرت و درس بزرگی برای جامعه امروز ماست تا اولاً جلوه‌ها و بسترهای ولایت‌مداری عاشورا را بشناسیم و بر اساس این شناخت، به بصیرت لازم برسیم چنان که شایسته یک مسلمان واقعی است در مقابل ولی زمان خویش عمل کنیم.

با دقت در مصداق‌های ولایت‌گریزی و شناخت عاقبت و سرنوشت ولایت گریزان، از زندگی آنان درس عبرت بگیریم تا مبادا در امتحان ولایت‌مداری این عصر، شرمسار و سرافکنده شویم و در مقابل ولی امر خویش همچون کوفیان عمل کنیم.

اوج مسئله ولایت‌پذیری در تاریخ اسلام حادثه کربلاست

شکی نیست که شهدای کربلا فدای ولی خدا شدند و قطعاً حماسه بی بدیل عاشورا بدون یاران اباعبدالله الحسین(ع) نمی توانست به این گونه زیبا و ماندگار در ذهن تاریخ ترسیم شود. با تامل در تاریخ اسلام درمی یابیم که اوج مسئله ولایت پذیری در تاریخ اسلام در حادثه کربلاست رخ داده است.

البته شاید گفته شود که امروز مثل آن روز جنگی در کار نیست که بتوان در مسیر کربلا حرکت کرد، اما شایسته است که نوع نگاه خود را به این مقوله تغییر دهیم.

باید بدانیم که اکنون دیگر شهادت مثل آن دوره در کار نیست، چرا که شرایط تغییر کرده، اما درسی که می توان و باید از عاشورا گرفت این است که آن طوری که شهدای کربلا ولایتمدار بودند، ما نیز ولایتمدار باشیم.

پیش‌بینی‌های آمریکایی

چهارشنبه 97/10/19

نوشته شده توسط رخشاني زابل در سایر مطالب

بدون نظر

پیش‌بینی‌های آمریکایی

«شاه تا 10 سال آینده هم فعالانه بر سر قدرت خواهد ماند!»
این جمله ای است که کریستین دلانوآ در کتابش به نام «ساواک» به عنوان گزارشی که سیا به کاخ سفید داد معرفی می کند.

گزارشی که آمریکایی‌ها را از رژیم نوکرمآب خود خاطر جمع کرده بود و رئیس جمهور آنها با خیال راحت 10 دی ماه 1356 به تهران آمد و پشت تریبون رفت و ایران را جزیره ثبات خواند…

از سوی دیگر فوت مشکوک آقا سید مصطفی خمینی در تاریخ 1 آبان 1356 منجر شده بود تا در سراسر کشور مجالس ترحیمی برای ایشان برگزار شود، اما این مجلس باشکوه به کام شاه خوش نیامده بود.

احسان نراقی یکی از مشاوران شاه، در تاریخ 68/11/20 در مصاحبه با رادیو بی بی سی به خشم شاه از این مجالس اشاره می کند.

در همین ایام یاسر عرفات رئیس وقت سازمان آزادی‌بخش فلسطین در تلگرافی به امام فوت فرزندشان را تسلیت می گویند اما پاسخ امام رژیم را عصبانی تر می کند. امام اشاره به درد اصلی قلب خود می‌کنند و راحت شدن مردم ایران از شر شاه را تسکین قلب خود می خوانند.

نصیری رئیس وقت ساواک پاسخ امام را به شاه نشان می‌دهد و شاه چنان خشمگین می شود و با اتکا به قدرت تخیلی خود می‌گوید: باید جنگ را علنی کرد و بعد دستور می‌دهد که مقاله‌ای بنویسند!

17 دی56 طلبه‌های مدرسه خان روزنامه‌ای را به نصب شده بر دیوار می‌خوانند اما هیچ کدام از طلبه‌ها طاقت نمی آورند تا مقاله‌ای به اسم استعمار سرخ و سیاه که سرشار از توهین به امام و مرجعیت است را تا پایان بخواند.

از 17 تا 19 دی منازل مراجع در قم آماج حرکت مردم و روحانیون برای کسب تکلیف در قبال این توهین می‌شود اما رژیم این حرکت را تاب نمی آورد و سرانجام در 19 دی56 گلوله‌ها را این‌بار به جای هوایی زدن، در سینه مردم می‌نشاند و آن‌ها را به خاک و خون می‌کشد.

اما خون شهدای 19 دی قم جوانه می‌زند، تظاهرات در تبریز، تهران، مشهد و سراسر ایران ادامه می‌یابد و در نهایت باعث سقوط رژیمی می‌شود که قرار بود تا ده سال دیگر بدون مشکل باقی بماند!

نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار
@Nojavan_khamenei