آنگاه که خدا چشم و گوش مؤمن میشود 
تبیان: سی و چهارمین حدیث از چهل حدیث حضرت امام خمینی(ره) در خصوص حال مؤمن نزد پروردگار، اصلاح حال مؤمن با فقر و ثروت، تأثیر واجبات و مستحبات در تقرب به خداوند و… می باشد. این شماره از حدیث با روایتی از امام باقر(ع) آغاز می گردد. چون رسول خدا(ص) به معراج برده شد، به ساحت قدسی پروردگار گفت: پروردگارا! حال مؤمن نزد تو چگونه است؟ گفت: ای محمد!… هیچ بنده ای از بندگان من به من نزدیک نمی شود، بیش از انجام دادن آنچه بر او واجب نموده ام و همانا بنده با انجام دادن نوافل به من نزدیک می شود تا آن که او را دوست خواهم داشت پس وقتی که او را دوست داشتم، گوش او می باشم که با آن می شنود و چشمش می شوم که با آن می بیند و زبانش می شوم که با آن می گوید و دستش می شوم که با آن می گیرد. اگر مرا بخواند جوابش می دهم و اگر از من چیزی بخواهد به او عطا خواهم کرد.

سائل در این مورد چند بیت دارد که شاید خالی از لطف نباشند:

بنده ام چون آیدش معنا بفهمد آنچه من
کردم ام واجب برایش، یاور است در تاختن

هیچ کار در نزد خود جدی نمی یابد چو آن
او میداند که ترکش آردش بار گران

آنکه کرد با نافله آسان و سهل دیدار رب
یا که در کسب رضایم با تهجد کرد تب

وانکه کرد از خشم من دوری شوم هم بست او
گوش و چشم و گو و پا و هم شوم من دست او

گوش آن وقتی است، کین عُجْبِ بَد، کین و حَسَد
کرده گوش آدمی نابشنوا و بی خرد

چشم را آنگه شوم یاور که پردی چون حجاب
کرده دید بنده ام عمی و دگربین و خراب

گویم آنگه که بگوید زان حدیث زندگی
بندگی گستردگی پایندگی زایندگی

پا به هنگامی که آرد بر زمین در راه من
در امان باشد ز اثم و هم ز خشم و آه من

دست را آنگه شوم یاور که در روز جدال
میزند ضربه بر آن بی دین پست بدخصال

آری این گفتم که دانی این منم پروردگار
پس بدان کین من میباشم در امرت کردگار
کانال فاطمه زهرا(س)

?ble.im/join/ZjI5ZmNhYz

@fateme