#ماجرا | زندانی‌های نظامی

 از ساختمان ساواک به یک بازداشتگاه نظامی واقع در یک پادگان، در مجاورت مرکز نگهبانی، منتقل شدم؛ چون آن زمان مشهد زندان ویژه‌ای برای سیاسی‌ها نداشت. چهارمین زندان من نیز در همین مکان بود. بعد از آن بود که یک زندان مخصوص زندانیان سیاسی ساختند، که من برای پنجمین بار در آنجا بازداشت بودم.

 بازداشتگاه، یک ساختمان تمیز و سفید بود. ما آن را «کاخ سفید» یا «هتل سفید» می‌نامیدیم! در آن بازداشتگاه، چند سلّول انفرادی و دو سالن گروهی بود؛ یکی از سالنها برای سربازان عادی، و دیگری برای درجه‌داران؛ امّا اگر زندانی افسر بود، اتاق خاصّی داشت، که البتّه شبیه سلّولهای زندانیان سیاسی نبود، بلکه قدری رفاه در آنجا جریان داشت و درِ اتاق نیز باز بود.

 افراد زندانی، از نظامیان بودند. در میان آنها، جز یک جوان کاسب مشهدی به نام «قاسمی»، غیرنظامی‌ای وجود نداشت. این مرد وقتی مرا دید، خیلی خوشحال شد. از قرار معلوم، بازداشت او به خاطر سفرش به عراق بوده که در بازگشت، اوراقی در رابطه با امام خمینی به همراه داشته بود.

در زندان، یک افسر جوان هم وجود داشت که به قتل همسرش متّهم بود. او را در یکی از اتاقهای ویژه‌ی افسران انداخته بودند؛ هر وقت می‌خواست، از آن بیرون می‌آمد، و گاهی در راهروهای زندان با افتخار و مباهات قدم میزد و به سایر زندانیان اعتنایی نداشت. من و قاسمی در اتاق‌های انفرادی بودیم، ولی این اتاق‌ها مانند اتاق آن افسر نبود؛ چون از هر وسیله‌ی آسایشی خالی بود و بیشتر به قفس شباهت داشت. بقیّه هم در سالن‌های گروهی بودند.

 درِ دو سلّول قفل نبود؛ لذا پیش می‌آمد که من و قاسمی با هم دیدار کنیم؛ گرچه گاهی در معرض توپ و تشر و ممانعت نگهبانان قرار میگرفتیم.

 در اینجا باید یادآور شوم که وضع زندانها برای زندانیان سیاسیِ پیش از دهه‌ی 50 (یعنی پیش از سال 1350هـ‌‌ .‌ش) با وضعی که پس از آن وجود داشت، کاملاً متفاوت بود؛ چون امکان دید و بازدید زندانیان با هم و پرداختن به مطالعه و نوشتن و همراه داشتن برخی کتابها و نوشت‌افزار و رادیو وجود داشت؛ هرچند گاهی به علّت سختگیری برخی مقامات زندان، خالی از دشواری هم نبود. ولی در دهه‌ی 50، این امور جزء محالات و یا شبه‌محال بود.

 بخشی از خاطرات دوران جوانی و مبارزات آقا به نقل از کتاب «خون دلی که لعل شد»

 رسانه اختصاصی نوجوانان سایت Khamenei.ir ?
 @Nojavan_khamenei