​‌#سخن_هفته 

 #زندگی_شادمانه

درباره یک دستور مهم دینی و اجتماعی، که معمولا به آن کمتر توجه می‌شود

 وسط جنگ خانمان برانداز ارتش بعث با ایران، مرحوم #کیومرث_صابری یا همان “گل آقا"ی معروف ایرانی‌ها، ستون طنز “دوکلمه حرف حساب” را در روزنامه‌ی اطلاعات (در سال ۶۳) راه‌اندازی کرد. اما ذهن گل‌آقا همیشه درگیر این سؤال بود که نکند نوشتن طنز، آن هم در زمانی که کشور درگیر جنگ و تحریم است، موجب رنجش خاطر #امام_خمینی(ره) شود. این دغدغه همراه او بود تا فرصتی پیش آمد و به محضر امام شرفیاب و از ایشان جویای مسأله شد. آن‌طور که خود گفته است، روزی به همراه حجت‌الاسلام دعایی، سرپرست روزنامه‌ی اطلاعات، به دیدار امام می‌رود. امام با اینکه آن روز خسته بود، اما به محض شنیدن نام “گل آقا” خوشحال شدند و خندیدند. 

 سال ۶۹، یعنی زمانی که تازه کشور چند ماهی می‌شد از فضای #جنگ فاصله گرفته بود و مشغول عمران و #سازندگی بود، نقطه‌ی عطفی در زندگی گل آقا، و البته مردم ایران بود. گل آقا که تا پیش از این، حرف‌های طنز خود را در قالب همان ستون طنز “دوکلمه حرف حساب” در روزنامه‌ی اطلاعات منتشر می‌کرد، تصمیم ‌گرفت که آن را تبدیل به یک هفته‌نامه‌ی طنز کند. اینچنین بود که اولین شماره‌ی هفته‌نامه‌ی #گل_آقا، در آبان‌ماه ۶۹ منتشر شد و آنقدر مورد استقبال مردمی قرار گرفت، که چندین بار تجدید چاپ شد.

 بعدها آقای #رضا_رفیع، از همکاران گل آقا در این نشریه، با اشاره به اینکه اولین جرقه‌ی تأسیس این هفته‌نامه، توسط رهبر انقلاب زده شد گفت: “همه می‌دانند که آقای خامنه‌ای خیلی اهل کتاب و مطالعه هستند و یکی از علاقه‌مندی‌های ایشان، ادبیات طنز است. مرحوم صابری می‌گفت: آقای خامنه‌ای با توجه به سوابقی که از طنزنویسی من سراغ داشتند، به من پیشنهاد دادند که چرا نمی‌روید یک مجله‌ی طنز راه بیاندازید یا این طنز را به طور جدی پیگیر شوید؟ یعنی در حقیقت اولین جرقه‌ی‌ این اتفاق را که مجله‌ی طنز شکل بگیرد، #رهبری پیش آوردند و همین هم انگیزه‌ای شد که این مجله شکل بگیرد." 

 خوب یا بد، دنیای امروز، دنیای رسانه‌هاست و رسانه‌ها نیز #ارزش‌های_خبری را صرفا در موضوعاتی چون جنجال و درگیری و شهرت و امثالهم می‌بینند و ضریب می‌دهند. واضح است که در چنین فضایی، این خبرهای بد و حادثه‌های ناگوارند که معمولا پوشش داده و برجسته می‌شوند و کمتر، خبری از “خبر خوب” و نشاط‌آور و امیدبخش به گوش می‌رسد. یعنی دقیقا نقطه‌ی مقابل دیدگاه اسلامی، که شادی و نشاط و امید را از خصوصیات یک جامعه‌ی زنده و پویا می‌داند.

در سیره‌ی #پیامبر_اعظم(ص) که روزهای پیشِ رو مصادف است با روزهای میلاد ایشان، نیز این موضوع همواره به چشم می‌خورد که: «محیط زندگی پیغمبر، محیط شادی هم بود؛ با افراد #شوخی می‌کرد، مسابقه می‌گذاشت و خودش هم در آن شرکت می‌کرد… رفتارش با مردم، رفتار خوش بود. در جمع مردم، همیشه #بشّاش بود. تنها كه می‌شد، آن وقت غم‌ها و حزن‌ها و همومی كه داشت، آنجا ظاهر می‌شد. هموم و غم‌های خودش را در چهره‌ی خودش جلوِ مردم آشكار نمی‌كرد. بشّاش بود.»

 باری، «زندگی باید #شادمانه باشد و شادمانه بگذرد» و چه بهانه و مناسبتی بهتر از ایام ولادت حضرت ختمی مرتبت، پیامبر اکرم(ص) برای شادی و شادمانی. این روزها که کشور درگیر برخی از مشکلات و معایب است، جامعه بیش از هر زمان دیگری نیازمند #نشاط و #امید است و #نیروهای_مؤمن_انقلابی، می‌توانند پیشقراولان این موضوع باشند.

@khattehezbollah

 آنچه حزب‌اللهی‌ها باید بدانند