سرنوشت اسلام و قرآن در آخر الزمان

حضرت علی (ع) در حکمت 369 نهج البلاغه آینده اسلام و قرآن را تأسف بار می دانند و می فرمایند: « روزگاری بر مردم خواهد آمد که از قرآن جز نشانی و از اسلام جز نامی باقی نخواهد ماند. مسجدهای آنان در آن روزگار آبادان، اما از هدایت ویران است. 
مسجد نشینان و سازندگان بناهای شکوهمند مساجد، بدترین مردم زمین می باشند که کانون هر فتنه و جایگاه هر گونه خطاکاری اند، هر کس از فتنه بر کنار است او را به فتنه باز گردانند، و هر کس که از فتنه عقب مانده او را به فتنه ها کشاندند، که خدای بزرگ فرماید: «به خودم سوگند، بر آنان فتنه ای بگمارم که انسان شکیبا در آن سرگردان ماند» و چنین کرده است و ما از خدا می خواهیم که از لغزش غفلت ها درگذرد.»

در جایی دیگر از سخنان آن حضرت است که می فرمایند: “قرآن زیور داده می شود. به سبب کینه و دشمنی با یکدیگر نمازی در مساجد به پا داشته نشود و از آن به مجلس خورد و خوراک استفاده شود.”

نهج البلاغه هم سرگردانی این مردم را چنین بازگو می فرمایند:« به راههای چپ و راست رفتند و راه ضلالت و گمراهی پیمودند و راه روشن هدایت را گذاشتند، پس درباره آنچه که باید باشد شتاب نکنید و آنچه را که در آینده باید بیاید دیر مشمارید، چه بسا کسی برای رسیدن به چیزی شتاب می کند اما وقتی به آن رسید دوست دارد که کاش آن را نمی دید و چه نزدیک است امروز ما به فردایی که سپیده آن آشکار شد.»

https://ble.im/mahdaviat