فلسفه گریه برای کربلا، نشان‌دهنده حقیقت و لطیف‌کننده احساسات است

هرکه انسان است، بر خاطره کربلا میگرید؛ چون خاطره، خاطره‏‌ى بزرگداشت انسانیّت و فضیلت است؛ و هرکه فضیلت‏‌دوست‌تر است، بیشتر در این واقعه و حادثه‏‌ى عظیم تاریخى متأثر میشود. نمیخواهم بگویم که آن‌قدر گریه کنیم که غش کنیم امّا نفهمیم چرا گریه میکنیم؛ نه، این که بی‌ارزش است.

 گریه‏‌اى که با توجّه و با فهم واقعه باشد، گریه‏‌اى که با فقه حقیقت همراه باشد، نشان انسانیّت و فضیلت است؛ و گریه عاملى بود که در روزگار ائمّه‏‌ى ما (علیهم‏‌السّلام) از آن به سود اسلام و به سود حقیقت استفاده میشد. کاری ندارم به این‌که امروز این مسئله تحریف شده باشد.

 اصل فلسفه‏‌ى گریه در اسلام و در شیعه یعنی براى حادثه‏‌ى کربلا این است؛ گریه برانگیزاننده و تحریک‌کننده است؛ حقایق را نشان‏دهنده است، احساسات را لطیف‌کننده و رقیق‌کننده است و خلاصه، انسان انقلابى را حسّاس‏تر کننده است.

 حالا یک آدم پرخورده‏‌ى نفهمى هم اشک بریزد؛ آن اشک که اصلاً براى امام حسین (علیه‏‌السّلام) نیست؛ براى خاطر قرض‌هاى عقب‏‌افتاده و اجاره‏‌ى خانه و گرسنگى و اینها است؛ آن را کار ندارم. من گریه‏‌ى اهل معرفت را میگویم و خودم طرف‌دار این گریه‏‌ام. خدا رحمت کند گریه‌کنندگان اهل معرفت را.

 کتاب #همرزمان_حسین(علیه‌السلام)؛ ص291-292 | سخنرانی‌های آیت‌الله خامنه‌ای در محرم الحرام 1351 در هیات انصارالحسین تهران

? @Khamenei_ir