مردی مانند نامش

 سه روایت کوتاه از تولد و زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام

بهترین زوج دنیا بودند بهتر از آن‌ها، نه آمده بود و نه تا قیام قیامت خواهد آمد. مرد، نزدیک‌ترینِ مردم بود به برترین پیامبر خدا و زن، پارۀ تن همان پیامبر. حالا، علی علیه‌السلام و فاطمه سلام‌الله علیها، پدر و مادر شده بودند. اولین فرزند، اولین‌ روشنی خانه، اولین ‌سید جوانان بهشت به دنیا آمده بود.
نامی که از آسمان آمد
او را در آغوش گرفتند و پیش پدربزرگ بردند و پدربزرگ، بهترین خلق بود. به فاطمه‌اش لبخند زد و نوزاد را در آغوش پیامبرانه‌اش جا داد. از دامادش پرسید: «اسمی برایش انتخاب کرده‌ای؟» علی علیه‌السلام، برادرترین مردم بود به او. ادب کرد و گفت: «هرگز در نام‌گذاری از شما سبقت نخواهم گرفت!» پاسخ علی علیه‌السلام، لبخند را بر لب پیامبر آورد که گفت: «من هم از پروردگارم سبقت نمى‌گیرم».
همین وقت بود که نسیم نرمی به درون خانه آمد. پیامبر صدای به هم خوردن بال‌های فرشتۀ وحی را شنید؛ صدای آشنای سال‌های پس از چهل‌سالگی. پیغامی از آسمان‌ها بر لب‌های فرشته بود؛ پیامی برای پیامبر، از جانب خدا: «برو به‌سوی زمین، سلام مرا به محمد صلی‌الله علیه و آله و سلم برسان و به او این تولد را تهنیت و مبارک‌ باد بگو. بگو که على علیه‌السلام نسبت به تو به‌منزلۀ هارون است به موسى، پس پسر او را به اسم پسر هارون مسمّى کن».
پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم از جبرئیل پرسید: «اسم پسر هارون چه بوده؟» و جبرئیل گفت: «شبر». پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم گفت: «زبان من عربى است!» و جبرئیل پاسخ داد: «پس نام او را «حسن» بگذار».
سال سوم هجری بود. پانزده روز از رمضان گذشته که حسن مجتبی علیه‌السلام متولد شد. روز هفتم تولدش، به‌رسم سنتی که پیامبر، خود بانی‌اش بود، برای این اولین نوه، قوچی عقیقه کرد تا از بلا و چشم بد، دور باشد.

 شما می‌توانید ادامه این روایت از زندگی امام حسن علیه‌السلام را در آدرس ذیل مطالعه کنید ?

http://nojavan.khamenei.ir