#خواندنی | نمک نشناس

 عزل شد!
در خرداد ماه سال 60، در حالی که هنوز طول عمر ریاست‌جمهوری ابوالحسن بنی‌صدر اولین رئیس جمهور ایران به دو سال نرسیده بود؛ مجلس شورای اسلامی وقت مجبور شد رأی به عدم کفایت سیاسی او بدهد؛ رأیی که با تائید امام خمینی در اول تیرماه همان سال، منجر به عزل وی شد.
آقا که آن زمان نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی بودند، نطق مفصلی در اثبات عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر ایراد می‌کنند که بخشی از آن را می‌خوانیم:

 یک ادعای بی‌شرمانه:
بنی‌صدر باوجود آنکه در گفتگوهایش با احترام از امام خمینی یاد می‌کرد، اما در مصاحبه با نظر دیگری داشت: «از نظر او، امام یک فرد ساده‌ای است که یک‌جا نشسته است، می‌روند و به او خبر می‌دهند و ایشان هم بر طبق آن خبرها نظر می‌دهند.»

 افشای اسرار کشور:
کدام مسئول باتدبیر و سیاستی درست در اوج گرفتاری کشورش، در بوق و کرنا می‌کند که ما فلان مشکلات را داریم؟ «افشای اسرار اقتصادی کشور، اظهار میزان نیاز ایران به صدور نفت و میزان موجودی ارزی کشور و اظهار فلج اقتصادی و …» بخشی از بی‌کفایتی‌های سیاسی او بود.

 کارشکنی در دوران جنگ تحمیلی:
«در اول جنگ تحمیلی عراق، آمدند و گفتند عراقی‌ها به خاک ما حمله کرده‌اند؛ بنی صدر دروغ می‌گوید؛ این سپاه برای اینکه خودش امکانات دست و پا کند، این حرف‌ها را می‌زند! بعد هم به دهلران رفت -که هنوز آن وقت عراق دهلران را نگرفته بود- گفت: من الان در دهلرانم؛ می‌گویند عراقی‌ها آمده‌اند؛ عراقی‌ها کجایند!؟ از دهلران بیرون آمد و دو ساعت بعد دهلران به وسیله عراقی‌ها تصرف شد.»

 قدرت‌طلبی مطلق:
«نفی قدرت مطلقه از ویژگی‌های انقلاب ما بود. بنی‌صدر، درست به عکس، همواره جویای قدرت مطلقه بود. طبیعی بود که در برابر او مقاومت می‌شود و او این مقاومت را کارشکنی می‌نامید.» «او بر خلاف صریح قانون اساسی که قوا را مستقل می‌شمارد، معتقد بود که مجلس باید هماهنگ با رئیس‌جمهور باشد.» بنی‌صدر در کنار مجلس، قوه قضائیه یا شورای عالی قضایی آن روزها را هم تحت اختیار و نفوذ خود می‌خواست.

 اخلال‌گری و شورش:
رئیس جمهور که می‌بایست خود، محور نظم و قانون کشور باشد؛ اما در مورد بنی‌صدر برعکس بود! او «بارها مردم، کارگران، نظامیان و گروه‌های مختلف را به مقاومت در برابر نظم موجود دعوت کرده بود.»

 صفات شخصی:
کار به‌جایی رسیده بود که «بنی‌صدر یک نظرخواهی کرده بود که خودش حدود 80 درصد محبوبیت بین مردم دارد و امام خمینی حدود 53 درصد! ادعا می‌کرد محبوبیتش از امام خمینی بیشتر است!» یا حتی «با خودبزرگ‌بینی معتقد بود پس از امام، کسی از او مناسب‌تر برای رهبری نیست»

 برای مطالعه این یادداشت می‌توانید به آدرس ذیل  مراجعه کنید
http://nojavan.khamenei.ir/showContent?ctyu=12414